mówi klasyk:

Uważam, że różnica, jaka zachodzi między "rozwojem" a sportem", jest w poezji zasadnicza. W poezji istnieją dwa rodzaje "sportów", oba z zakresu kwiaciarstwa. jednym z nich jest naśladowanie rozwoju, drugim zaś jest naśladowanie Idei oryginalności. Pierwszy z nich to rozpowszechniony odpad cywilizacji. Drugi sprzeczny jest z życiem. Wiersz absolutnie oryginalny jest absolutnie zły; jest "subiektywny" w złym sensie, bez żadnego związku ze światem, do którego się zwraca.

Innymi słowy, oryginalność w żadnym wypadku nie jest w krytyce poetyckiej nieskomplikowaną ideą. Prawdziwa oryginalnośc jest po prostu rozwojem i jeśli jest to rozwój prawidłowy, to w końcu może się on wydać tak nieunikniony, że dochodzimy w końcu niemal do negowania jakiejkolwiek "oryginalności" poety. Zrobił po prostu to, co zrobić należało.

[...]

Istnieje dość powierzchowny sprawdzian, który mówi, że poeci oryginalni sięgają do życia, poeci wtórni zaś - do "literatury". Gdy wejrzymy głębiej w ten problem, to przekonamy się, że naprawdę wtórnym poetą jest ten, kto myli literaturę z życiem, a przyczyną tej pomyłki bardzo często jest to - że nie przeczytał on wystarczająco dużo. Zwyczajne życie zwyczajnych kulturalnych ludzi jest mieszaniną życia i literatury. Dla ludzi wykształconych literatura może być życiem, a życie literaturą - w dobrym i złym sensie. W każdym razie powinniśmy przynajmniej starać się rozróżniać pomiędzy surowcem a tym, co autor z niego czyni.